Własny pokój
Są jednak sytuacje, wcale zresztą nierzadkie, gdy zamieszkanie z teściami jest po prostu życiową koniecznością, rzeczywiście dyktowaną trudną sytuacją materialną. Należy wówczas zadbać o to, by zminimalizować możliwe negatywne skutki, a wydobyć elementy pozytywne. Jestem przekonany, że minimum intymności i poczucia odrębności może być zagwarantowane tylko wtedy, gdy młodzi otrzymają na wyłączne użytkowanie odrębny, nieprzechodni pokój. Oby teściowie byli tak wspaniałomyślni, że oddając pokój, oddadzą go do końca. Czasem jest tak, że pozostawiają w nim część swoich rzeczy codziennego użytku, np. pościel czy ubrania w szafie. To z kolei pociąga za sobą wchodzenie po nie bez ostrzeżenia, co ewidentnie narusza intymność młodych. Bywa, że rodzice przyzwyczajeni do wystroju i umeblowania pokoju nie pozwalają niczego w jego aranżacji zmienić. Tu zawsze wisiał portret przodka, ściany zawsze były np. żółte, pomalowane wałkiem w niebieskie różyczki itp. I tak musi zostać! Czasem rozmawiając z młodymi skarżącymi się na taką właśnie postawę rodziców, nie do końca żartem namawiam ich do przeprowadzenia drobnej prowokacji. Ot, np. po zapytaniu rodziców, czy ten pokój jest naprawdę do końca ich, namawiam, by pomalować sufit na pomarańczowo czy fioletowo, a portret przodka wystawić poza pokój. Wyczyn taki oczywiście sprowokuje rozmowę ze zszokowanymi rodzicami i być może stanie się szansą na choćby częściowe zdystansowanie się rodziców do wariackich pomysłów młodych. A to w oczywisty sposób poszerzy autonomię małżeństwa w mieszkaniu rodziców-teściów. Rzecz jasna „prowokację" należy zaplanować bardzo ostrożnie i rozważnie, rozeznawszy uprzednio, jaka jest szansa na pozytywny efekt końcowy. Tylko wówczas, gdy młodzi poczują, że są faktycznie suwerennymi właścicielami pokoju, mogą czerpać nieobliczalne korzyści z bycia „na swoim".
