Budowanie inteligentnych maszyn
Powolny proces rozwoju, z którym mamy do czynienia u zwierząt, jest najprawdopodobniej wynikiem złożoności zachowania osobników dorosłych, zwłaszcza w wypadku człowieka, której nie można byłoby osiągnąć bez fazy dzieciństwa. Jeśli zasady rozwoju behawioralnego są rzeczywiście silne, powinny znaleźć szersze zastosowanie w świecie nie związanym z biologią. Jeśli do powstania skomplikowanego, inteligentnego organizmu niezbędny jest długi okres rozwoju, to może jest tak również w wypadku inteligentnych maszyn, nawet jeśli ich struktura fizyczna ma niewiele wspólnego z żywymi istotami.
Większość konstruktorów inteligentnych maszyn buduje odpowiedniki dorosłych – maszyny, które mniej ą się uczyć, lecz pod innymi względami ukształtowane są już przy ?urodzeniu”. Tymczasem biologia sugeruje przyjęcie innego podejścia: maszyna ?rodzi się” jako dziecko i przechodzi długi okres rozwoju. W ostatnich czasach rozmaite schematy tworzenia inteligentnych robotów zaczęto opierać na kilku zasadach rozwojowych. Na przykład maszyna odbywa fazę swoistego dzieciństwa, w trakcie którego rozwija się przez interakcje z człowiekiem i jego środowiskiem.
Cechy projektowe rozwoju biologicznego niosą w kontekście maszyn inteligentnych również inne interesujące implikacje. Człowiek i inne zwierzęta potrafią modyfikować swoje zachowania, działając z rozmysłem możliwym dzięki doświadczeniu, ale mają także skłonność do popadania w nawyki, które ograniczają ich zdolność do dalszej zmiany. Niekiedy trzeba się z nich wyrwać. Maszyny inteligentne być może również muszą stosować taką taktykę, aby radzić sobie w nowych sytuacjach, których nie przewidziano w momencie ich projektowania. Ważnym elementem biologicznego rozwoju jest zabawa. Poprzez zabawę młode zwierzęta i ludzie zdobywają cenne doświadczenie, wiedzę i umiejętności, które umożliwiają im przystosowywanie się do konkretnych warunków ich środowiska. To samo będzie prawdopodobnie dotyczyć inteligentnych maszyn. Poproszona o rozwiązanie problemu maszyna może znaleźć odpowiedź, która wcale nie będzie najlepsza. Tymczasem jeśli zostanie zaprojektowana tak, by angażowała się w komputerowy odpowiednik zabawy, być może lepiej poradzi sobie z tym zadaniem. Znalazłszy jedno rozwiązanie, maszyna poszukuje następnego, lepszego. Wypróbowuje nowe kombinacje działań, nawet jeśli wiele z nich prowadzi do ślepych zaułków. Taki koszt się opłaca, jeśli tylko maszyna odkrywa nowatorskie i zadowalające rozwiązanie, które może stosować przez resztę swojej egzystencji.
Dziecko nie jest miniaturowym dorosłym, nie jest też koniecznie niekompetentne. Wiele cech behawioralnych i fizjologicznych młodego organizmu potrzebnych jest do przeżycia wtedy, gdy jest on mniejszy od dorosłego, a ze względu na swoje rozmiary i niesamodzielność musi żyć w zupełnie odmiennym środowisku. Dzieci mają specjalne umiejętności i wzorce zachowania, dostosowane do ich środowiska w danym momencie rozwoju. Umiejętności owe i wzorce nie muszą przy tym wcale być prekursorami zachowań dorosłych. Dzieci mają umiejętności, które nie występują u dorosłych, w związku z czym inaczej postrzegają świat. William Kessen, psycholog rozwojowy, zwrócił uwagę na fakt, że rozwój nie polega jedynie na wzrastaniu. Analogicznie, być może w trakcie rozwoju skomplikowanej struktury, jaką jest maszyna inteligentna, potrzebne są jakieś specjalne zdolności. Nie muszą one być stałe, można się ich pozbywać, tak jak demontuje się rusztowanie po ukończeniu budynku. Być może maszyny inteligentne muszą być zależne od opiekuna podczas zdobywania informacji w trakcie okresu wrażliwości na początku swego życia. O maszynach, które potrafią przyswoić sobie jeden z kilku odrębnych stylów zachowania wywołanych panującymi warunkami, można powiedzieć, że posiadają ekwiwalent alternatywnych dróg życiowych, które mają do dyspozycji rozwijające się zwierzęta.
