Urządzanie młodym życia według pomysłu teściów
W każdym normalnym człowieku istnieje naturalna skłonność, by osobom bliskim, kochanym podpowiadać rozwiązania sprawdzone jako dobre we własnym życiu. Nie ma w tym niczego złego, więcej – jest to normalne i prawidłowe. Niestety, ta prawidłowa chęć podpowiedzi przeradza się nierzadko w dyktat, narzucanie najlepszych i jedynie słusznych rozwiązań. Wiele, zwłaszcza nie panujących dostatecznie nad uczuciami, mamuś ulega pokusie narzucania swych pomysłów jako obiektywnie najlepszych rozwiązań, które muszą przynieść szczęście młodym. Oczywiście wypełnianie pomysłów cudzych, nawet dobrych, nie może dawać tej radości, którą niesie ze sobą własne, nawet okrężne dochodzenie do optymalnego rozwiązania. Te pomysły kochających mamuś dotyczą nieraz najdrobniejszych szczegółów. Przykładowo, teściowa postanowiła sfinansować zakup kafelków do łazienki pod warunkiem, że to będą te niebieskie, które upatrzyła w sklepie.
Opowiem szerzej o innym przykładzie z życia: matka po odejściu męża wychowywała samotnie córkę od 11. roku jej życia. Dzielna kobieta w ciężkich czasach (lata 70. XX wieku) okazała się bardzo zaradna życiowo i dawała sobie nieźle radę. Miedzy innymi załatwiła dla siebie i córki duże mieszkanie. Po kilku latach na horyzoncie pojawił się chłopak, którego matka w pełni zaakceptowała. Nareszcie, jakże potrzebny mężczyzna w domu! Młodzi szybko doszli do ślubnego kobierca (po wcześniejszym poczęciu dziecka). Mama oddała dzieciom osobny pokój na wyłączne użytkowanie. Były to czasy, w których nic nie można było kupić, lecz wszystko można było „załatwić". Oczywiście doświadczona mamusia, mająca rozliczne znajomości w odpowiednich urzędach i na odpowiednich stanowiskach, miała ogromną przewagę nad bardzo młodymi małżonkami, dopiero wchodzącymi w dorosłe życie. Toteż załatwiła młodym wszystko. Obrączki (przeszmuglowane z ZSRR), lokal i jedzenie na wesele, wreszcie meble do pokoju młodych. Poszło o te meble. Mamusia załatwiając meble, dokonała wyboru osobiście, nawet nie pytając o zdanie młodych. Powinni się cieszyć, bo sami przecież niczego by nie załatwili. Panowie wnieśli meble i ustawili w pokoju według szczegółowej instrukcji mamusi. Być może było to rzeczywiście optymalne ustawienie. Być może mamusia nie dosypiała po nocach, by wymyślić, jak młodym będzie najwygodniej. Być może przewidziała rzeczy i okoliczności, których niedoświadczeni młodzi nie byli w stanie uwzględnić. Być może… Ale było to jej ustawienie, nie młodych. Zięć chciał przestawić symboliczny mebel – tapczan w inne miejsce. Teściowa nie pozwoliła. Nie powstrzymała się przy tym, niestety, od wykładu, że to ona wszystko załatwiła, zapłaciła, że to przecież w końcu jej mieszkanie. Zięć został okrzyknięty niegodziwcem i niewdzięcznikiem. Wściekł się i odszedł z domu, od teściowej i żony. Sprawa trafiła do poradni w miesiąc po ślubie.
W innym znanym mi przypadku zdesperowany zięć wyrzucił z wysokiego piętra, przez balkon, szafę tylko dlatego, że kupiła ją teściowa, a on nie chciał pozwolić, by ona mu meblowała mieszkanie. W żadnym razie nie chcę pochwalać takich zachowań. Chcę jedynie pokazać, że ingerencja teściów – nawet w najlepszej wierze – w urządzanie życia młodym może wywołać wszelkie negatywne emocje zwłaszcza w młodym mężczyźnie, który pragnął być panem domu.
Powyżej wspomniałem o meblowaniu mieszkania młodym, jest jednak bardzo wiele innych obszarów, na których dokonują się niepożądane ingerencje w życie młodego małżeństwa. Może to dotyczyć np. spędzania urlopów: teściowie, nie pytając o zdanie, robią młodym niespodzianki wykupując im wczasy, a nawet wycieczki zagraniczne. Innym terenem ingerencji teściów są wnuki i ich wychowanie.
