Udział teściów w podejmowaniu decyzji przez młodych
Słyszałem kiedyś zdanie, że teściowie nie powinni dawać gotowych rozwiązań młodym nawet wtedy, gdy ci sami o to poproszą. Było to dawno i przyznaję, że zdanie to bardzo mnie poruszyło i spowodowało pewien wewnętrzny sprzeciw. Teraz, po latach widzę jego mądrość i głębię również z perspektywy tego, kto widział wielokrotnie złe skutki wynikające z nieuszanowania tej zasady. Sytuacja jest rzeczywiście niełatwa, bowiem bardziej doświadczeni życiowo, chciałoby się rzec, lepiej przygotowani do podejmowania decyzji teściowie muszą ustąpić pola nie znającym życia żółtodziobom. I to właśnie dla niektórych „kochających" rodziców jest przeszkodą nie do przeskoczenia. Nie potrafią dostrzec, a co za tym idzie – uszanować faktu, że nawet gorsza z punktu widzenia doraźnych skutków decyzja podjęta samodzielnie przez młodych ma swoje o wiele ważniejsze skutki długofalowe. Choć brzmi to jak paradoks, ale nawet chwilowo zła w skutkach decyzja w dalszej perspektywie może okazać się życiowo opłacalna, bo stała się elementem fundamentalnej umiejętności podejmowania odpowiedzialnych decyzji. Nie ma innej drogi do odpowiedzialnego życia, a w tym umiejętności podejmowania właściwych decyzji, jak branie na siebie odpowiedzialności właśnie przez jednoosobowe decydowanie, choćby początkowo w sprawach drobnych. Mimo tego kochający teściowie w najlepszej wierze „pomagają" młodym, często podejmując za nich wszelkie decyzje życiowe. Nie wiedzą, że świadczą niedźwiedzią przysługę, pozwalając młodym żyć w skrajnej nieraz nieodpowiedzialności. Zatem teściowie powinni dzielić się swymi doświadczeniami, ujawniać, co ich zdaniem jest słuszne, ostrzegać, że pewne działania – ich zdaniem – niosą określone zagrożenia, niebezpieczeństwa. Lecz powinni wystrzegać się kierowania postępowaniem młodych. Wykluczone z rozmów powinny być takie zdania: „Zróbcie to, nie róbcie tego" lub jeszcze gorzej: „To musicie, tego wam nie wolno". Ich ostateczna rada powinna brzmieć: „Pomyślcie… i zróbcie jak uważacie".
