ubrania dla dzieci

Corocznie w USA ponad milion nastolatków zaraża się którąś z nich. Młodzi ludzie, którzy nie zaczęli współżycia seksualnego, nie muszą się ich obawiać, bo przeważnie przenoszone są drogą płciową. Niemniej warto wiedzieć o nich jak najwcześniej. Poza tym te­mat ten budzi zainteresowanie nawet w młodszych klasach.

Omówimy tu jedynie podstawowe zagadnienia do­tyczące tych chorób. Jeśli będziesz chciał uzyskać wię­cej informacji, znajdziesz je w specjalistycznych bro­szurach.

Objawy

Wyodrębniamy ponad dwadzieścia różnych chorób wenerycznych. Chociaż każda z nich ma swoją specy­fikę, to na ogół wywołują one takie objawy jak:
–        nadmierna wydzielina z pochwy łub członka,
–        ból, swędzenie, pieczenie, zaczerwienienie, wrzo­dy, guzki, zgrubienia, ranki na genitaliach, wokół nich i w dolnej części ciała,
–        bolesność lub wrażliwość genitaliów, ich okolic lub podbrzusza,
–        pieczenie w czasie oddawania moczu oraz zbyt częste oddawanie moczu.

Chociaż podobne objawy mogą być także spowodo­wane innymi chorobami, każda osoba prowadząca normalne życie seksualne powinna udać się do leka­rza natychmiast po zaobserwowaniu u siebie podob­nych symptomów w celu poddania się badaniom i ewentualnemu leczeniu.

Może się zdarzyć, że u osoby zakażonej nie pojawią się żadne z objawów lub występują w łagodnej posta­ci i same mijają bez leczenia. Niemniej jednak taka osoba może być nosicielem choroby i może zakażać innych.

Rodzaje chorób

Kiła (syfilis) przed wynalezieniem, antybiotyków była przewlekłą, śmiertelną chorobą weneryczną. Za­razki przedostają się z narządów płciowych do móz­gu, serca, płuc oraz innych organów, co może doprowa­dzić do choroby psychicznej, a nawet do śmierci. Obec­nie wcześnie wykryty syfilis może być wyleczony anty­biotykami.

Rzeżączka i chlamydioza – to choroby podobne, nie­bezpieczne zwłaszcza dla kobiet, ponieważ często nie wywołują u nich żadnych objawów, przez co nie są le­czone. Pozostające w pochwie tygodniami, miesiąca­mi, a nawet latami zarazki mogą zaatakować macicę, jajowody i jajniki. Infekcja tych organów jest bardzo niebezpieczna. Często wymaga umieszczenia w szpi­talu, a nawet usunięcia zainfekowanych narządów. Infekcja może być przyczyną niepłodności lub doży­wotnich nawrotów choroby, nawet wtedy, gdy objawy wcale nie występują lub są bardzo łagodne.

Wirusy mogą być także przyczyną kłykcin i opryszczek występujących na narządach płciowych. Są one szczególnie niebezpieczne dla kobiet, gdyż mogą być przyczyną raka szyjki macicy. Mogą prowadzić do po­ronienia, wczesnego porodu lub innych powikłań. Opryszczka, która objawia się bolesnymi, przypominają­cymi bąble wrzodami, jest tak samo niebezpieczna dla kobiet jak i dla mężczyzn. W przeciwieństwie do in­nych chorób wenerycznych opryszczka jest nieuleczal­na, gdyż wirusy pozostają w ciele do końca życia. Nie znaczy to jednak, że cały czas występuje owrzodzenie lub że będziemy zarażać innych. Po kilku tygodniach wirusy chowają się w głąb ciała, wrzody znikają, a wte­dy osoba taka nie zaraża. Niemniej co pewien czas symptomy powracają i wtedy, jak również jakiś czas przed i po, chory znowu może zakażać.

Nie wszystkie choroby weneryczne są niebezpiecz­ne. Na przykład rzęsistkowica, drożdżyca oraz gardnerella, choć są bardzo uciążliwe, na ogół nie prowadzą do poważnych zakłóceń zdrowotnych. Mężczyźni mogą zarażać tymi chorobami swoje partnerki, lecz u nich samych nie występują zazwyczaj żadne objawy. To sa­mo dotyczy niespecyficznego zapalenia pochwy. Jest to zapalenie pochwy wywołane przez zarazki, których le­karz nie potrafi określić.

Niespecyficzne zapalenie cewki moczowej to choro­ba, której przyczyny nie są znane. Częściej zapadają na nią mężczyźni niż kobiety. Może ona prowadzić do zapalenia pęcherza lub poważniejszych jeszcze infekcji nerek lub dróg moczowych, ale na ogół można ją wyle­czyć, zanim do tego dojdzie.

Wszawica łonowa jest najmniej niebezpieczną, lecz bardzo dokuczliwą chorobą. Wywołują ją małe, przy­pominające kraby, żywiące się krwią owady, które gry­zą i ukłucia te mocno pieką, zwłaszcza w nocy. Żyją w każdym owłosieniu, zarówno na głowie, jak i w oko­licy łonowej. Pozbyć się ich można używając specjal­nych płynów oraz gotując bieliznę i pościel. Zakażone rzeczy można także szczelnie zamknąć na co najmiej dwa tygodnie w plastikowych workach, by doprowa­dzić do uduszenia się insektów.

Sposoby przenoszenia chorób wenerycznych

Większość chorób wywołują zarazki, dla których najlepszym środowiskiem są wilgotne błony śluzowe ludzkiego ciała, to znaczy takie organy jak członek, pochwa, srom, odbyt, jama ustna, gardło. Przeważają­ca część zarazków prawie natychmiast ginie w kontak­cie z powietrzem. Niektóre jednak, na przykład rzęsis- tek, mogą przeżyć wiele godzin w takich miejscach, jak ręczniki czy urządzenia sanitarne.

Ponieważ środowiskiem tych zarazków są organy wytwarzające różne wydzieliny, zakażenie może nas­tąpić podczas kontaktu chorego narządu z podobnym organem partnera. Na ogół zdarza się to przy różnego rodzaju kontaktach seksualnych. Aby się zarazić, nie musi koniecznie dojść do wytrysku, może to nastąpić w wyniku zetknięcia się wilgotnych błon śluzowych ludzkiego ciała. Chorobę można przenieść na przykład dotykając palcem zarażonego miejsca partnera i póź­niej dotykając tym samym palcem na przykład oka. Dotknięcie palcem wrzodu wywołanego opryszczką i następnie dotknięcie tym palcem oka może spowodo­wać infekcję, a nawet prowadzić do ślepoty. Podobnie dotknięcie wrzodu lub wydzieliny będącej wynikiem choroby wenerycznej, a następnie zetknięcie się z wil­gotnymi błonami śluzowymi innej osoby może być przyczyną zakażenia.
Choroby weneryczne przenoszone są nie tylko drogą płciową. Na przykład niektóre z nich przekazuje mat­ka swojemu dziecku przed urodzeniem lub w trakcie porodu. Następstwem może być ślepota, upośledzenie umysłowe lub inne wady wrodzone.Drożdżyca również bywa przenoszona drogą poza- płciową. Niewłaściwe wycieranie po wydaleniu kału może przenieść drożdżaki z odbytu do pochwy. W do­datku u niektórych kobiet w pochwie występują drożdżaki, chociaż wtedy naturalna kwasowość pochwy utrzymuje je pod kontrolą. Jednakże zażywanie anty­biotyków, stosowanie pigułek antykoncepcyjnych, cią­ża lub cukrzyca mogą sprawić, że pochwa będzie miała odczyn mniej kwaśny, co umożliwi nie kontrolowany rozwój drożdży i spowoduje pojawienie się wydzieliny oraz innych objawów.

Chociaż stany zapalne miednicy są na ogół spowo­dowane zarazkami, które drogą płciową przedostały się do narządów rodnych kobiety, to mogą one być rów­nież wywołane przez operację, usunięcie ciąży lub po­ród. Rzęsitek, gardnerella, niespecyficzne zapalenie pochwy, niespecyficzne zapalenie cewki moczowej oraz wszy także mogą być przeniesione drogą pozapłciową.

Większość jednak chorób wenerycznych jest rezul­tatem kontaktów seksualnych. Trzeba tu tylko dodać, że nie można zarazić się chorobą weneryczną poprzez onanizm, siadanie komuś na kolanach czy pływanie w basenie.
Pytania i odpowiedzi ułatwią nam poznanie cha­rakteru tych chorób.

Czy to prawda, że jeśli na wardze pojawi się „zimno", jest to znak, że cierpi się na opryszczkę?

Aby zrozumieć odpowiedź na to pytanie, trzeba wie­dzieć, że są różne typy wirusa opryszczki, które mogą powodować różne choroby. Ospę wietrzną wywołuje wirus opryszczki. Zwykłe „zimno" – lub inaczej opryszczka wargowa – jest wywołane przez inny wirus opryszczki, znany jako herpes typ I (HSV-1). Wywołuje on powstawanie pęcherzyków zapalnych wokół ust. Sprawcą opryszczki narządów rodnych jest jeszcze in­ny wirus – wirus opryszczki typ II (HSV-2). Zazwyczaj powstają wtedy wrzody na narządach rodnych lub wo­kół nich.

„Zimno" zatem świadczy tylko o opryszczce w po­tocznym tego słowa znaczeniu, tak jak mówi się w przypadku chorego na ospę wietrzną, zarażonego tym wirusem. Nie świadczy to jednak wcale, że jest się chorym na chorobę weneryczną, zwaną opryszczką na­rządów płciowych.

Czy można zarazić się chorobą weneryczną przez pocałunek?

W zasadzie odpowiedź brzmi „nie". Jednak podczas uprawiania seksu oralno-genitalnego z osobą zarażo­ną syfilisem lub mającą wrzody opryszczki, na war­gach i wokół ust mogą pojawić się pęcherzyki zapalne. Podobnie dzieje się, gdy całujemy się z osobą mającą owrzodzone usta. Należy więc unikać pocałunków oraz seksu oralno-genitalnego z kimś, kto ma owrzodzone wargi lub genitalia.

Trzeba też wiedzieć, że nie jest wykluczone zaraże­nie się chorobą weneryczną podczas pocałunku, gdy wsuwa się głęboko język w usta partnera. Na przykład zarazki rzeżączki mogą dostać się głęboko do gardła w wyniku seksu oralno-genitalnego.

Czy można zarazić się tymi chorobami używając wspólnych ręczników, szlafroków, szklanek, urządzeń sanitarnych lub innych tego typu przedmiotów?

Oprócz wszy, które mogą żyć poza ludzkim ciałem nawet przez kilka dni, oraz rzęsistka, który może przetrwać kilka godzin, większość zarazków powodu­jących choroby weneryczne ginie zaraz po opuszczeniu błony śluzowej i zetknięciu się z powietrzem. A zatem ogólnie rzecz ujmując odpowiedź brzmi „nie". Zaraże­nie się w wyniku używania wspólnych urządzeń sani­tarnych byłoby możliwe tylko wówczas, gdyby korzys­tało się z nich natychmiast po kimś, kto przenosi cho­robę, a to na szczęście zdarza się rzadko. Teoretycznie jest możliwe zarażenie się chorobą poprzez używanie wspólnych z osobami zarażonymi szklanek, ręczników czy bielizny, jeśli przed chwilą były użyte przez chore­go. Na ogół jednak ludzie nie zarażają się chorobami wenerycznymi poprzez przedmioty.

W jaki sposób można stwierdzić, czy jest się chorym na cho­robę weneryczną?

Istnieją odpowiednie testy wykrywające występo­wanie i rodzaj choroby. Innym sposobem jest przeana­lizowanie ewentualnych objawów opisanych powyżej. Osoba z podobnymi objawami powinna poddać się ba­daniom lekarskim. Można cierpieć na chorobę wene­ryczną nie wiedząc o tym. Nie leczona choroba może spowodować poważne skutki zdrowotne. Dlatego niez­miernie ważne jest, aby po każdym kontakcie z osobą, która może być zakażona, udać się do lekarza, bez względu na to, czy pojawią się objawy czy nie.

Obowiązkiem dotkniętych chorobą weneryczną jest informować o tym każdego swojego partnera. Ci nato­miast powinni poddać się jak najszybciej badaniom, nawet jeśli nie występują żadne objawy.

Co należy zrobić w przypadku podejrzenia, że jest się chorym na chorobę weneryczną?

Należy natychmiast udać się do lekarza. Aby być przebadanym lub leczonym nie potrzeba zgody rodzi­ców. Lekarze często mają do czynienia z młodymi ludź­mi dotkniętymi tą chorobą, więc nie wstydź się i bez skrępowania poddaj się badaniom.
Jeśli nie występują objawy, lecz istnieje podejrze­nie, że partner był zarażony, należy bezzwłocznie pod­dać się badaniom. Nawet jeśli objawy zniknęły, zaraz­ki mogą ciągle pozostawać w organizmie, co może spo­wodować poważne komplikacje. Można również stać się przyczyną zarażenia innych osób.

Obecnie większość chorób wenerycznych jest łatwo uleczalna, najczęściej dzięki antybiotykom. Warun­kiem udanego leczenia jest jednak wczesne wykrycie i niezwłoczne rozpoczęcie kuracji, w przeciwnym bowiem razie powstają nieodwracalne zniszczenia w organizmie.

W jaki sposób można zapobiec zakażeniu się chorobą wene­ryczną?

Zapobiegać zakażeniu się chorobami wenerycznymi lub przynajmniej zmniejszyć ryzyko można w różnora­ki sposób. Najważniejsze jest utrzymywanie narządów płciowych w czystości, to znaczy mycie ich przynajm­niej raz dziennie i noszenie czystej, bawełnianej bieliz­ny. Należy unikać dezodorantów, perfum i silnie pach­nących mydeł, gdyż mogą one drażnić, wysuszać skórę i czynić ją podatną na infekcje. Nie powinno się no­sić bielizny z włókien sztucznych oraz zbyt ciasnych ubrań, zwłaszcza dżinsów (uniemożliwiają one swo­bodny przepływ powietrza, co doprowadza do przepocenia okolic narządów rodnych). Tworzy się wtedy sprzyjające dla zarazków środowisko. Używając ręcz­nika lub papieru toaletowego, trzeba je prowadzić od pochwy w stronę odbytu, a nie w odwrotnym kierun­ku. Zapobiega to przenoszeniu się znajdujących się w odbycie zarazków do pochwy.
Stosowanie prezerwatyw oraz środków plemniko­bójczych zmniejsza ryzyko zarażenia się, chociaż nie daje stuprocentowej gwarancji. Również użycie krążka lub kapturka naszyjkowego zmniejsza niebezpieczeń­stwo. Najlepiej jednak unikać kontaktów seksualnych z osobami, u których występują objawy tych chorób, to znaczy anormalne wydzieliny, wrzody lub wysypka na narządach płciowych i wokół nich. Jeśli więc u ciebie lub twojego partnera wystąpiły podobne objawy, pow­strzymajcie się od wszelkich form kontaktów seksual­nych, aż do momentu gdy lekarz stwierdzi, że nie ma już zagrożenia.

Nierozpoczynanie współżycia zbyt wcześnie także zmniejsza ryzyko zarażenia się. Osoby, które wcześnie rozpoczynają aktywność płciową, mają na ogół więcej partnerów niż ci, którzy się nie śpieszą.

Rozważny dobór partnerów również pozwala unik­nąć choroby. Jeśli nie znasz dobrze swojego partnera, nie możesz wiedzieć, czy należy do osób, które nie mają zwyczaju zawiadamiać o ewentualnym zagrożeniu. Jeśli więc rozpoczynasz pożycie płciowe z nową osobą, jeśli ma ona innych partnerów lub sama masz więcej niż jednego – najlepiej stosować prezerwatywy.
Ponieważ choroby weneryczne mogą spowodować bardzo poważne komplikacje zdrowotne, zwłaszcza u kobiet, pod żadnym pozorem nie wolno lekceważyć zabezpieczania się.